Waar blijft de tijd

Jaaaaaa, hier ben ik weer. Mijn laatste reisverhaal is alweer bijna van een week geleden dus hoog tijd voor een update. De dagen vliegen voorbij en ik heb haast tijd tekort om alles op een dag te kunnen doen wat ik graag zou willen. Had het liefst al een paar dagen geleden iets van me laten horen, maar heb gewoon geen moment kunnen vinden om er rustig voor te gaan zitten. Ik ben alweer de hort op. Op dit moment zit ik in Bhaktapur in een guesthouse, aangezien ik van de weekenden zo optimaal mogelijk gebruik wil maken om Nepal te kunnen verkennen. Maar daar zal ik jullie later over vertellen.

De eerste week was een beetje onwennig, zo helemaal alleen in een grote, onbekende stad en het kostte me echt moeite om mijn draai te vinden. Het centrum (de Thamel) is een wirwar van straatjes, vol restaurants, winkeltjes en hotels waar mensen, auto's, brommers, fietstaxies, al toeterend en bellend langs elkaar af gaan. Hoe in hemelsnaam moet ik hier mijn weg gaan vinden. Nadat ik een paar dagen met Bharat op stap was geweest was het aan mij zelf om op ontdekkingstocht te gaan. Met mijn Rough Guide op zak, maps.me op mijn telefoon (een kei handige app) ging ik op mijn eerste vrije dag, afgelopen zaterdag, op weg naar de apentempel. Een wandeling van een half uur, in de bloedhete zon, dwars door de smalle straatjes van Kathmandu. Mijn ogen wisten niet waar ze moesten kijken, echt overal is wel wat te zien. Het is haast niet vast te leggen hoe het is om hier rond te lopen. Aangezien ik een vooraf bepaald doel had en mijn weg ernaartoe redelijk makkelijk te vinden was, zag ik er niet zo verdwaald uit. Een groot voordeel hiervan is dat de Nepalezen geen tijd hebben om me aan te spreken en het alleen bij staren blijft als ik voorbij kom lopen. En hier heb ik in India al genoeg ervaring mee gehad, dus doet het me niet zo veel. De Swayambhunath, oftewel apentempel, staat op een heuvel en daar aangekomen stond me een hele klim te wachten.....ik-weet-niet-hoeveel-traptedes (het waren er teveel om te tellen) omhoog om bij de stupa te komen. Onderweg kleine kraampjes vol souvenirs, overal beelden en een hoop loslopende apen die de toeristen maar al te goed in de gaten houden om etenswaren van te stelen. Halverwege mijn klim toen ik ergens stond uit te hijgen kwam de eerste verbazing. Twee Chinese meisjes: Can we take a picture with you?? Alsof ze echt nog nooit een blonde, blanke vrouw gezien hadden. Op dat moment was ik niet echt op mijn best, aangezien mijn hoofd zo rood was als een tomaat en het zweet aan alle kanten langs mijn gezicht droop..maar goed, als ze dat zo graag willen, waarom niet. Eenmaal boven aangekomen rijst een prachtige tempel tot in de wolken. Een spierwitte koepel, met een hoop gouden ornamenten, kleurrijke vlaggetjes en rondom allemaal Boeddhistische gebedswielen. Als je deze met de klok mee draait terwijl je er langs loopt zorgt dat volgens eeuwenoude tradities voor geluk. Nou, ik heb deze dag genoeg wielen gedraaid, dus kom maar op! Tijdens de aardbeving in 2015 is de stupa flink beschadigd geweest maar daar is helemaal niks meer van te zien. Het was de moeite waard om de trappen te beklimmen want wauw, wat een adembenemend uitzicht over de stad. Heel Kathmandu is tot in de buitenwijken te zien en heb dan ook echt staan genieten. Het hele complex van de Swayumbanath bestaat uit allemaal kleine stupas en heiligdommen, in een bosrijke omgeving en ik heb er dan ook 2 tot 3 uur rondgelopen. Ik heb mezelf hier vereeuwigd door in menig fotogallerij van de Nepalees terecht te komen...want het bleef niet bij een keer vragen of ze met me op de foto mochten. Als ik er geld voor had gevraagd had ik zo weer een avondmaaltijd bij elkaar verdiend. Na de apentempel ben ik naar Durbar Square gelopen, waar het oude koninklijk paleis te zien is en wederom een hoop tempels. De gevolgen van de aardbeving zijn hier nog heel duidelijk te zien, aangezien er een aantal tempels zijn waar helemaal niks meer van over is en een groot deel staat in de steigers. Ze zijn nog volop bezig met de wederopbouw. Met een gids heb ik het plein rondgelopen en heb ik een hoop geleerd over de geschiedenis van de stad. Ook heb ik de kumari van Kathmandu mogen aanschouwen, een 4-jarig meisje wat verkozen is als de levende reincarnatie van de godin Taleju, de demonenslachter. Voor nog geen minuut verschijnt ze ergens bovenin een raamkozijn, heb je even de tijd om naar haar te kijken en is ze weer even snel verdwenen als dat ze te zien was. Foto's maken is absoluut verboden, aangezien ze daardoor ontheiligd wordt. Dit jonge meisje lijdt een heel eenzaam bestaan...want ze mag alleen maar buiten komen tijdens een paar festivals gedurende het jaar. Dan wordt ze op een troon rondgedragen want haar voeten mogen de grond niet aanraken. Bijzonder om te zien hoe andere culturen zo hun eigen manier van het geloof hebben. Ineens een druppel, en toen twee, drie, en binnen de kortste keren een plensbui. Fijn dat er dan genoeg tempels zijn om te schuilen want juist vandaag op deze zonnige dag had ik natuurlijk mijn paraplu niet meegenomen. Gedwongen om even niks te doen, stil te staan, het Nepalese leven in me op te nemen, gedachten te laten komen en gaan, het er even te laten zijn. Het heeft even geduurd voordat ik weer op pad kon, maar gelukkig kwam ik wel droog weer thuis. Hier heb ik me omgekleed en ben ik de Thamel in gedoken op zoek naar een restaurantje. New Orleans cafe, op aanraden van een kennis, met op groot scherm de voetbalwedstrijd Belgie - Engeland. Heerlijk met een rosebiertje (dat duurder was dan mijn gehele maaltijd....maar ach, af en toe moet je jezelf eens een keer verwennen) en een hot sizzling brownie (op een hete plaat een stuk brownie met chocoladesaus en vanilleijs) als toetje een prima dagje. Zo houd ik het hier wel vol in Nepal ;-) 
Moe maar voldaan terug naar huis, waar ik meteen kennis mocht maken met de eerste stroomuitval. Dat gaf me weer de bijzondere ervaring van douchen in het donker...oftewel het houdt niet op met alle nieuwe avonturen. De volgende dag zou ik voor het eerst naar school gaan en wat ik daar allemaal heb meegemaakt zullen jullie in mijn volgende reisverhaal lezen. 

Vandaag was een lange dag, het is weer laat (lees: 1:15u), mijn ogen vallen bijna dicht en morgenvroeg ga ik om half 6 naar de zonsopgang kijken......oftewel ik zal mijn slaap hard nodig hebben. Bye, bye