Alweer anderhalve week geleden

Er heeft wat tijd tussen gezeten, maar zoals ik jullie had beloofd zou mijn laatste verhaal niet het laatste zijn, dus hier ben ik weer. Het is inmiddels anderhalve week geleden, op woensdagochtend, dat mijn Nepal avontuur ten einde kwam toen ik weer met beide benen op Nederlandse bodem stond. Twee uur later dan gepland omdat ik in Delhi vertraging op had gelopen i.v.m. technische problemen. Stel je voor: zit je om 4:00u in het vliegtuig, krijg je te horen dat ze nog niet konden vertrekken omdat bepaalde systemen niet wilde opstarten. Lekker dan! Dat geeft je toch niet echt een heel veilig gevoel. De piloot benadrukte wel dat we pas echt zouden gaan vliegen op het moment dat alles goed functioneerde. Nou, dat is dan wel weer een beetje een geruststelling. Gelukkig hoefde we het vliegtuig niet uit, konden de monteurs het maken (ik heb er verder weinig van meegekregen omdat ik te moe was en in slaap was gevallen), om vervolgens twee uur later wakker te worden net op het moment dat we de lucht in gingen. Gezien mijn lange dag ervoor en een onrustige nacht was ik doodop toen ik 's ochtends op Schiphol aan kwam (voor mijn gevoel was het toen al ergens in de middag....dus dit zou weer een lange dag worden). Mijn ouders stonden me op te wachten en waren dolblij om me weer te zien. Hoewel ik blij was dat ik weer veilig aan de grond stond, was ik er nog niet helemaal van overtuigd dat ik blij was om weer thuis te zijn.....want ik miste Nepal al op het moment dat ik het achter me liet. De drukte, de chaos, het leven, de school, de natuur, alle leuke mensen die ik had ontmoet, teveel om op te noemen. Ik moet ook heel eerlijk zeggen dat het wel even heeft geduurd voordat ik me weer thuis voelde in Nederland. 

Maar met wat veel plezier kijk ik terug op dit avontuur. Deze reis heeft me zoveel meer gebracht dan ik van tevoren had verwacht. Ik ben zo gegroeid en voel me sterker dan ooit. Klaar om er weer tegenaan te gaan. Ik schrijf dit verhaal op de laatste dag van de vakantie...morgen is alweer de eerste schooldag. Maar voordat het zo ver is, neem ik jullie nog even mee terug naar het oh zo indrukwekkende Kathmandu. Naar het laatste weekend, waarin ik ineens midden in een club in het hart van de stad stond. Nadat ik ergens gegeten had ging ik nog even langs mijn favoriete café: New Orleans, waarvan ik de eigenaar inmiddels een goede vriend kon noemen...Gezellig met wat bekenden die ik al een paar keer eerder had gezien zaten we aan een drankje toen er ineens werd besloten om met zijn alle naar de club te gaan. Er helemaal niet op gekleed, en helemaal niet erop voorbereid dacht ik ach...waarom niet. Het enige kleine probleem was dat ik slippers droeg, en dat is absoluut uit den boze om te dragen in de club. Maar met een paar Nepalezen in ons gezelschap en mijn allerliefste glimlach was het zo geregeld. Binnen no time stonden we midden op de dansvloer in een overvolle discotheek. Dat trok genoeg bekijks, maar dat deed me eigenlijk vrij weinig. Ik vond het heerlijk om me even helemaal uit te kunnen leven, me te laten leiden door de muziek en nergens aan te denken. Weer een fijne avond...en moe en voldaan werd ik door een vriendinnetje, netjes thuis gebracht. Samen met haar ben ik de volgende dag naar de Farmer's Market in Le Sherpa geweest. Allemaal kraampjes met verse producten, van bloemen en planten tot kruiden, allerlei soorten groenten en fruit, broodjes, sushi, noem het maar op en het was er te krijgen. Een beetje jammer dat het weer regende, maar ik vond het een pretje om er rond te wandelen en mijn ogen uit te kijken. Ik was voorbereid op de regen en dacht slim te zijn mijn slippers aan te trekken. Maar met een grote modderpoel glibberde ik er rond en waren mijn voeten alles behalve wit meer. Des te meer lol hadden we samen, want ook Santoshee, mijn vriendinnetje...droeg slippers. Ze vond het zo gezellig dat ik door haar werd uitgenodigd om bij haar thuis te komen lunchen, ergens in de buitenwijken van de stad. Geweldig om op deze manier wederom eens een kijkje te kunnen nemen in een Nepalees huishouden. Heel gastvrij en open werd ik door haar broer, echtgenote en zoontje in huis ontvangen....want daar woonde ze tijdelijk bij in. Zo moe dat ik was van de lange dag ervoor, werd me een bank aangeboden, waar ik natuurlijk geen nee tegen zei, en heb ik lekker een uurtje kunnen bijslapen. Inmiddels was ik getraind in het eten met mijn handen, en de lunch ging dan ook vlot naar binnen. Vervolgens achterop de scooter weer de stad in, voor een bezoek aan Boudhananth, ook wel Boudha genoemd. Dit is een van de grootste stupa's ter wereld en voor Tibetanen het meest belangrijke boeddhistische monument buiten de grenzen van Tibet. Een immens bouwwerk, versierd met kleurrijke Tibetaanse vlaggetjes, en honderden mensen die er al biddend rondjes omheen lopen. Zoals ik al vaker heb gezegd is het heel bijzonder om hier tussen te kunnen lopen en deel van uit te maken. Even een momentje voor mezelf, in gedachten verzonken, er laten zijn wat er is, zonder het te veroordelen. Op deze bijzondere plek heb ik een kaarsje aangestoken, voor al mijn dierbaren die er helaas niet meer zijn, maar die ik in gedachten altijd mee draag. Boudha is flink beschadigd geweest door de aardbeving in 2015, maar daar is helemaal niks meer van te zien. Wat was dat een drukke dag, en met het vallen van de schemering...waarin de stupa prachtig verlicht werd, keerde ik weer voldaan huiswaarts. Tot slot wilde ik per se nog voordat ik weer terug naar huis zou vliegen een bezoek brengen aan de Pashupatinath, de plek waar overledenen openlijk gecremeerd worden..dus dat stond voor zondag op het programma. Met de taxi op eigen houtje er naartoe. Een heel groot tempelcomplex met in het midden een prachtige Hindoeïstische-tempel, waar alleen Hindoes naar binnen mogen, met daarachter de rivier waar het hele gebeuren plaatsvindt. In het gezelschap van een gids werd ik rondgeleid en leerde ik van alles over hoe het proces van cremeren in zijn werk ging. Mijn gids gaf antwoord op alle vragen die ik had, want wat riep het veel verwondering en vragen op. Langs de rand van de rivier waren allemaal stenen plateaus, waar aan de lopende band lichamen werden verbrand. Met aan de ene kant van de brug crematieplekken voor de gewone, normale Nepalees, en aan de andere kant wat meer exclusiever, in de buurt van de bron van het heilige water, voor de rijke mensen en die van koninklijke komaf. Een heel proces wat vooraf gaat aan het moment van cremeren, met bijzondere rituelen en rouwende familieleden. Het was zo indrukwekkend dat ik wel 3 uur op deze plek rondgelopen heb. Misschien klinkt het gek, om hier gewoon naar te gaan zitten kijken, maar het is heel mooi om te zien hoe andere geloven op hun eigen wijze afscheid nemen van hun dierbaren. Natuurlijk op gepaste afstand en met diep respect. Wat vliegt zo'n weekend dan ineens voorbij met zoveel activiteiten op het programma. En wat is de tijd die ik in Nepal ben geweest voorbij gevlogen....was ik zomaar ineens weer thuis. De laatste 1,5 week die ik aan vakantie nog over had na mijn, was ook om voordat ik er erg in had. Ik wil jullie graag nog vertellen over mijn laatste dag op school, over mijn afscheid en nog zoveel meer wat ik heb meegemaakt. Maar aangezien morgen de vakantie echt voorbij is en het werkende leven weer gaat beginnen.....ga ik er verstandig aan doen om nog een beetje op tijd mijn bed in te liggen, zodat ik er vol energie weer tegenaan kan. Aangezien het bloggen me wel bevalt, denk ik niet dat dit het laatste zal zijn wat ik heb geschreven. So keep you posted x