Bezoek aan Bhaktapur

De vorige keer dat ik schreef had ik beloofd te vertellen over mijn weekend in Bhaktapur, dat heel leuk begon maar iets minder leuk eindigde. Inmiddels is dat alweer een dikke week geleden, maar ik zal jullie er niet van weerhouden om alsnog te vertellen hoe het was geweest.

Die vrijdag, na een ochtend knutselen, zingen en dansen op school stond mijn rugzak al ingepakt op me te wachten in het appartement. Snel even omkleden: lange broek uit, korte broek aan en op pad. Het duurde even voordat ik de deur uit kon omdat het ineens weer met bakken uit de lucht kwam gevallen en geloof me, daar wil je echt niet doorheen lopen..ook al heb je een paraplu. Gelukkig duurde deze stortbui niet al te lang en ging ik, bepakt en bezakt met rugzak op mijn rug, dwars door de drukke straatjes van de Thamel op zoek naar het busstation. Het verkeer, een grote chaos, maar daar kijk ik eigenlijk al niet meer van op. Als je de straat over wil steken heeft het geen zin om te wachten totdat er geen verkeer meer aan komt, want dan kan het wel even duren voordat je aan de overkant bent...maar is het gewoon verstand op nul, en zonder aarzeling beginnen te lopen, dwars door het verkeer heen. In het begin is dat nog even onwennig, maar de auto's, bussen en brommers manoeuvreren zich gewoon om je heen. Het was even kijken waar ik het busstation precies moest vinden, maar met maps.me op mijn telefoon vond ik opeens een bordje met Bhaktapur bus stop en wist ik dat ik goed zat. Daar sta je dan tussen al die mensen, je af te vragen welke bus je moet hebben. Met mijn Hollandse mond was het zo gevraagd en stapte ik 1 minuut later een van de bussen in. Alle plekken bezet...en met een rit van 1,5 uur voor de boeg was het toch even zoeken waar ik me het beste kon neerplanten. Gelukkig werd me een plek aangeboden naast de chauffeur, op een kussentje naast de versnellingspook. Zonder rugleuning en half hangend tegen een stoel die ernaast zat was dit zo slecht nog niet. Ik zat in ieder geval lekker zacht en had volledige panorama-view over de weg. Met de vrijdagmiddagspits duurde het even voordat we Kathmandu uit waren, maar vanuit mijn zetel kon ik mooi alles aanschouwen wat er om de bus heen gebeurde. Van laag overkomende vliegtuigen, mensen die zomaar uit het raam spugen, tot een man die voor onze bus van zijn motor gereden werd, mijn ogen hadden genoeg te aanschouwen. Hoe verder we richting Bhaktapur gingen, hoe voller de bus stroomde. Het is echt ongelofelijk hoeveel mensen er in een bus gepropt kunnen worden en je kan je dan ook wel voorstellen dat ik erg blij was dat ik ten minste nog ergens kon zitten. Ik had ondertussen een upgrade gekregen van mijn zitplaats toen er iemand de bus uit moest, en zat op een fatsoenlijke stoel, nog steeds helemaal voorin de bus. Een kleine 2u later, rond 17u op de klok, stond ik in Bhaktapur buiten de bus en vervolgde ik mijn weg te voet riching Durbar Square. Bhaktapur is een groot historisch centrum en zonder entreekaartje kom je er niet in. Alleen de toeristen moeten flink betalen om naar binnen te mogen en dit geld wordt gebruikt voor de wederopbouw van de tempels die door de aardbeving in 2015 verwoest of beschadigd zijn. En dat zijn er een hele hoop. Op het plein voor de Nyatapola, de hoogste tempel van Nepal in de vorm van een pagode met 5 verdiepingen, werd ik opgehaald door Krishna. Als enige blanke en blonde vrouw op het hele plein was ik snel genoeg gevonden. Krishna is de eigenaar van het guesthouse Heart of Bhaktapur, midden in de stad, waar mijn ouders al twee keer eerder overnacht hebben toen ze in Nepal waren. Mijn vader had Krishna ervan op de hoogte gesteld dat ik naar Nepal af zou reizen en ik was meer dan welkom om op bezoek te komen. Een ideale manier om weer een nieuw stukje Nepal te kunnen ontdekken. Bij het guesthouse werd ik verwelkomd door Krishna's vrouw en kreeg ik meteen een rondleiding. Daarnaast ook een kennismaking met Kiran, een neef die gedurende mijn verblijf in Bhaktapur mijn gids zou zijn. Na mijn spullen gedropt te hebben op de kamer nam hij me meteen mee op sightseeing tour door de stad, inclusief bijbehorende uitleg. 's Avonds mocht ik deel uitmaken van een echte "vrouwenavond", want Roshani (de vrouw van Krishna) had 3 vriendinnen uitgenodigd om te komen eten. Onder het genot van een hapje en een drankje, Nepalese biertjes, hebben we gezellig gekletst en veel gelachen. Een heerlijke avond! Een beetje op tijd naar bed, want ik had afgesproken om de volgende dag om 5:30u op het dakterras naar de zonsopgang te gaan kijken. 

Zo gezegd, zo gedaan...wekker gezet, aangekleed, naar het dakterras en ondanks dat het helemaal bewolkt was heb ik er gelukkig nog wel iets van kunnen zien. Maar wat is er zo op de vroege ochtend veel bedrijvigheid in de stad, wat ik vanaf het dakterras ideaal kon observeren. Overal mensen die zich even komen melden bij kleine tempeltjes om de goden te aanbidden. Dit gaat gepaard met het rinkelen van belletjes waarmee ze de goden laten weten dat ze er zijn...en dat geluid hoor je dan ook overal door de stad. Het doet mij heel erg denken aan het geluid van de ijscoman die laat weten dat hij met zijn wagen in de buurt is. Na een klein uurtje hield ik het voor gezien en kroop ik nog even mijn bed in, helaas maar van korte duur omdat Kiran ineens voor de deur stond om me mee te nemen voor een hike. De keuze om lekker verder te slapen was erg verleidelijk, maar ik koos ervoor om toch mee te gaan. Nog nooit ben ik zo vroeg gaan wandelen, maar moet heel eerlijk toegeven dat het best wel lekker was om actief te zijn op de vroege morgen (ook dit is voor mij echt een wonder, aangezien ik totaal geen ochtendmens ben). Samen zijn we helemaal naar de top van een van de heuvels aan de rand van de vallei gelopen met onderweg een hele hoop muggen, spinnenwebben en andere insecten. Weer aangekomen bij het guesthouse een lekker ontbijtje op het dakterras, terwijl ik voor mijn gevoel er al een hele dag op had zitten. Nog even wat tijd voor mezelf en daarna weer het centrum van Bhaktapur in voor het vervolg van de rondleiding. Heel fijn om niet zelf uit te hoeven zoeken waar naartoe te gaan maar gewoon iemand alleen maar te volgen en te luisteren. Een bezoek aan Swarga Children's Home was heel indrukwekkend. Dit is een tehuis, opgericht door Krishna en een Nederlandse vrijwilliger, voor kinderen met een geestelijke en/of lichamelijke beperking. Deze kinderen worden in de Nepalese cultuur niet geaccepteerd en het is mooi om te zien dat ze hier echt een thuis hebben waar ze zich veilig voelen en waar ze echt zichzelf kunnen en mogen zijn. De kinderen zijn heel behulpzaam en hebben het naar hun zin. Er wordt ze geleerd zoveel mogelijk zelfstandig te zijn, in hoeverre dat mogelijk is voor de beperking die ze hebben. Ik kreeg een rondleiding en mocht aanschuiven voor de lunch, erg bijzonder om mee te maken. In de avond werd ik uitgenodigd aan tafel bij de familie van Krishna en mocht ik lekker met mijn handen de traditionele Daal Bhaat naar binnen schuiven. Daarna ben ik met twee Nederlandse vrijwilligers van hier een cocktail gaan drinken in een bar in het dorp. Buiten het seizoen om is er in Bhaktapur 's avonds niet echt veel meer te beleven en verbazingwekkend ging om 21u de bar al dicht. Gelukkig voor ons was dat vlak voordat het weer begon te regenen, dus kwamen we droog aan in het guesthouse. Een lange dag, dus een beetje op tijd naar bed (dat blijft toch moeilijk als het gezellig is).

Zondag kon ik lekker uitslapen en ben ik met Kiran er weer op uit getrokken voor een hike naar de Changu Nayaran, een groot tempelcomplex in de bergen ten noorden van Bhaktapur, met een prachtig uitzicht over de hele Kathmandu vallei. Een wandeltocht van maximaal 3u, waar wij een kleine 1,5u over gedaan hebben (ik begin het zelfs nog leuk te vinden, moet niet gekker worden). Genieten van het uitzicht, bezoeken van de tempels, lunchen in een of ander smerig restaurantje, drinken van rijstbier (niet aan te raden) en vervolgens weer met de bus terug naar de stad. Mijn weekend Bhaktapur zit er alweer op. Tas ingepakt en samen met Kiran richting de bus. Deze keer was er genoeg plek om te zitten en had ik een mooie plek voorin de bus. Helemaal tevreden en vol energie na dit leuke weekend ging ik weer terug naar huis. Totdat ik er achter kwam dat in de bus mijn portemonnee uit mijn tas gestolen was. Ik had deze uit mijn tas gepakt om geld te pakken voor de bus, vervolgens weer terug gestopt en dat heeft iemand gezien. En wat een pech, ik had net een flink bedrag gepint en had al mijn geld in mijn portemonnee zitten. Heb niet eens gemerkt dat ze hem eruit gehaald hebben, zo snel is het gegaan. Het resulteerde wel in paniek...want daar zit je dan, helemaal alleen in een onbekend land, overkomt je zoiets wat je totaal niet had verwacht. Achteraf natuurlijk niet zo slim dat ik al mijn geld op een plek had zitten, maar het terugdraaien kon ik ook niet meer. Gelukkig zat verder alleen mijn bankpas en wat verzekeringspasjes in mijn portemonne en heb ik mijn creditcard en paspoort nog wel, want anders had ik een nog veel groter probleem gehad. Terug in Kathmandu ben ik naar het politiebureau gegaan, en met een hoop wachten en papierwerk had ik in ieder geval een bewijs van de diefstal. Het is nu afwachten of ik daar in Nederland nog iets mee kan doen. Waar de dag zo relaxt begon eindigde die in een grote chaos....en ik was helemaal kapot toen ik een paar uur later dan gepland thuis kwam. Ben er echt twee dagen helemaal van ondersteboven geweest maar gebeurd is gebeurd. Hoe vervelend ook, ik laat mijn reis er niet door beinvloeden. Heb die dag een grote les geleerd en het zal mij niet nog een keer overkomen...

Update: momenteel zit ik voor een relaxweekendje in Pokhara en heb het hier heel erg naar mijn zin. Jammer genoeg vlieg ik morgenmiddag alweer terug naar Kathmandu en ga ik beginnen aan mijn laatste week. Stay tuned...