Mijn ervaringen op school

24 juli 2018 - Kathmandu, Nepal

Mijn werkdag zit er alweer op. Ik was vandaag net op tijd thuis voordat de regen echt letterlijk met bakken uit de lucht kwam vallen. In Nepal is het nu de tijd van de moesson, dus regen hebben we bijna iedere dag. Het is niet dat het dan heel veel afkoelt, maar het is wel lekker dat alle stof weer uit de lucht is, de geur van uitlaatgassen verdwijnt en het een stuk frisser aanvoelt. Nadeel is dat alle straten in mum van tijd veranderen in modderstromen en je je best moet doen om een weg te vinden om de plassen heen. Oh ja, en als het regent komen de kakkerlakken naar binnen...dus dat is ook niet altijd even fijn. Zeker omdat ze minimaal een centimeter of 4-5 groot zijn, iekkkkk. Ik ben inmiddels wel expert om ze te vangen (held op sokken) en netjes naar buiten te werken, maar blijf die dingen toch heel vies vinden. Gelukkig is er nog geen gaan vliegen want dan zou ik echt zijn gaan gillen. Maar goed, ik zit lekker droog in mijn appartement en hoef voorlopig niet naar buiten, dus genoeg reden om weer even de tijd te nemen voor een verhaaltje.

Ik denk dat jullie inmiddels best wel nieuwsgierig zijn naar mijn dagelijkse bezigheden op school...aangezien ik naar Nepal vertrokken ben om me in te zetten als vrijwilliger. Zoals ik al eerder had gezegd werk ik op Balaju Day Care Center. Dit is een heel klein schooltje in een buitenwijk van Kathmandu met maar 24 kinderen. Deze kinderen wonen in de wijk rondom de school en komen uit hele kwetsbare gezinnen. De school zelf heeft twee kleine klaslokalen, een kantoortje en een wc en dat was het. Het team bestaat uit een directrice, een administratief medewerkster, twee leerkrachten, een soort van congierge (die de lunch verzorgt, de kinderen tijdens de pauze in de gaten houdt en de school netjes houdt). En dan ben ik er als vrijwilliger. Natuurlijk in de rol als leerkracht, aangezien dat iets is waarvan ze zeggen dat ik er goed in ben. Elke dag loop ik ongeveer 25 minuten kris kras door de straatjes om op school te komen. De eerste dag was het wel even goed kijken waar ik heen moest, maar inmiddels ken ik de weg uit mijn hoofd. De scholen in Nepal zijn trouwens 6 dagen open: de week begint op zondag en loopt tot en met vrijdag. Dit geldt ook voor het gewone, werkende leven. Alleen op zaterdag hebben de Nepalezen een vrije dag, dus in Nederland hebben we het zo slecht nog niet met twee dagen weekend. De schooltijden wijken wel iets af van die van ons, maar hier kan ik wel aan wennen. Pas om 10:00u begint de schooldag. In twee rijen staan de kinderen buiten op het "schoolplein" van klein naar groot opgesteld. Een van de twee leerkrachten geeft het commando: handen naar voren, hands up, hands side, hands down...in de houding (benen uit elkaar, armen op de rug), attention (benen naast elkaar en armen naar beneden) 1, 2, 3 en dan beginnen ze met zijn alle, met de hand op de borst, het Nepalese volkslied te zingen. Allemaal in schooluniform, bordeauxrood met een bruine broek of rok. Zoooo schattig om te zien. Hierna doen de kinderen hun buitenschoenen uit, moeten ze een voor een hun handen laten zien en wordt er gecontoleerd op hygiene. Zijn de nagels niet schoon moeten ze voor straf een een x aantal keer diepe kniebuigingen maken, terwijl ze met beide handen aan hun eigen oren trekken. Zijn het er meerdere moeten ze dit bij elkaar doen. Het ziet er heel grappig uit, maar ik vind het wel een goede manier....beter dan dat de kinderen geslagen worden zoals ik in India gezien heb. Het verloop van de dag is elke dag hetzelfde. Eerst wordt de aanwezigheid van de kinderen gecontroleerd. Alle kinderen hebben een nummer en er wordt genoteerd of ze present of absent zijn. Het aantal kinderen dat per dag aanwezig is verschilt. Soms zijn er maar 16 kinderen, dan 18 of 22...nog nooit heb ik ze alle 24 gezien. De eerste week heb ik van zondag tot en met vrijdag gewerkt. Ik vond het best gek dat er op de woensdag ineens een kind de klas in kwam lopen wat ik nog nooit eerder gezien had, maar dat is heel gewoon hier. Kinderen zijn ziek of kunnen door de thuissituatie niet naar school komen. Een kind is standaard elke dag te laat en na een paar dagen kijk je ook daar niet meer van op. Het went allemaal zo snel. Ik was al een keer eerder heel even op school wezen kijken dus ik was niet helemaal vreemd meer voor de kinderen toen ik die zondag aan kwam lopen. Maar wat zijn ze nieuwsgierig. Leerkrachten worden miss genoemd en ik heb de naam sister gekregen. Alle kinderen zijn even enthousiast als ik er ben. Het liefst willen ze allemaal naast me zitten, met me spelen en maken ze zelfs ruzie om mijn aandacht. Ze praten dan in Nepali tegen elkaar en daar is echt niks van te verstaan. Als kinderen ruzie met elkaar hebben is de eerste reactie om er maar op te meppen, want een andere manier van oplossen kennen ze niet...maar ga ze dat maar eens aanleren als ze maar half verstaan wat je in het Engels zegt. Ook in thuissituaties is slaan de enige manier van corrigeren die van generatie op generatie doorgegeven wordt. Helaas zal ik hier weinig aan kunnen veranderen, omdat dit in de cultuur zit.

Op school zijn er twee klassen, ingedeeld naar leeftijd. Er zitten 9 kinderen in de hogere klas (waar ook weer twee verschillende niveaus in zitten) en de rest zit in de lagere klas. In deze laatste klas zitten ook een paar hele jonge kinderen die eigenlijk niet meedoen met het lesprogramma maar gewoon op school zijn als dagopvang. Dat zijn er een stuk of 4-5, waaronder een kindje met het syndroom van Down. Heel bijzonder om te zien dat er helemaal niks met deze kinderen gedaan wordt. Ze lopen en hangen de hele dag maar een beetje rond terwijl de leerkrachten de rest van de groep zo goed mogelijk les proberen te geven. Het is dan niet heel raar dat deze kinderen vaak anderen gaan vervelen omdat ze gewoon niks te doen hebben. Het komt dan ook met regelmaat voor dat na de lunch een paar kinderen achterin de klas op de grond liggen te slapen....gewoon zo kapot van al het rondhangen en niks doen. Voor mij heel vreemd om te zien, maar voor de leerkrachten de normaalste zaak van de wereld. Mijn eerste dag heb ik voornamelijk een beetje meegekeken en rondgelopen in beide klassen, maar vanaf dag twee zit ik de meeste tijd in de hogere klas, aangezien ik daar meer kan betekenen. En omdat er ineens twee Chinese meisjes voor een week van 10 tot 12u op school komen "snuffelen", die gemakkelijk de kleintjes kunnen vermaken. Hun Engels is natuurlijk helemaal niet te verstaan dus dat maakt niet uit voor de jongste kinderen. Ik vind het fijn dat er nu ten minste ook iemand is die de aller jongste aandacht kan geven.

De indeling van de schooldag ziet er iedere dag, los van de vrijdag, hetzelfde uit. Het eerste uur staat er wiskunde op het programma, waarbij echt alle kinderen iets anders doen. Ze maken de bladzijdes waar ze zin in hebben en als ze iets niet snappen vragen ze dat. De leerkracht en ik ondersteunen elk een van de twee niveaus. Ik vraag me af hoe ze dit doen als er geen extra handjes zijn in de klas en hoe ze dan elk kind individueel kunnen helpen. Klassikale uitleg is er niet, en de kinderen hebben er een handje van om bij elkaar in het werkboek te werken of af te kijken. De kinderen vragen netjes of ze iets mogen drinken, of naar de wc mogen gaan, en als ze de klas weer in willen komen vragen ze netjes: Can I come in miss/sister? Ik vraag me af of ze weten wat ze vragen, maar het wordt elke keer netjes gedaan. Precies om 11u stopt de les, wisselt de leerkracht van groep en wordt er Engels gegeven. Vaak is het een tekst lezen in een boek en daar vragen bij maken. De tekst wordt door de leerkracht stap voor stap voorgelezen en de leerlingen herhalen het allemaal tegelijk in koor. Ze lezen niet eens mee maar zeggen wat ze horen. Na afloop van het verhaal weten ze helemaal niet wat ze gelezen hebben omdat het alleen maar voordoen-nadoen is. Oftewel voor het begrip legt de leerkracht de hele tekst nog een keer in het Nepali uit, en wordt het antwoord op de vragen bijna letterlijk voorgezet. Vaardigheden als terugzoeken in de tekst en zelf lezen zijn ver te zoeken. Een bijzondere manier van lesgeven, aangezien er weinig van blijft hangen bij de kinderen. Vaak zeggen de kinderen ook maar gewoon yes als je ze een vraag stelt. Dat maakt het voor mij lastig om goed onderwijs te geven als de leerlingen maar de helft van de tijd begrijpen wat ik in het Engels zeg...en ik ben helaas niet zo goed in het Nepali om het te kunnen vertalen. Verder dan tellen van 1 t/m 10 en een paar woorden als alsjeblieft, dankjewel, goedemorgen, goedeavond kom ik ook niet. Om kwart voor 12 is het tea-time en zitten we met de leerkrachten in het kantoor gezellig een kwartier te relaxen. Onderling spreken ze veel Nepali, maar ik vind het wel lekker om even af te schakelen. Van 12 tot 13u wordt Nepalese les gegeven..dat is voor mij net Chinees dus houd ik me dan meer bezig met de kleintjes, of verdiep ik me in creatieve acitiveiten om met de kinderen te kunnen doen. Om 13u is het lunchpauze, wassen alle kinderen een voor een hun handen en zitten ze buiten op een matje van stro. Borden, bestek, bekers...dat wat ze nodig hebben wordt uitgedeeld en de leerkrachten verdelen het eten. Dit is iedere dag iets anders: van daal bhaat (rijst met linzensoep en groenten), chai thee met koekjes of met brood tot melk met cornflakes. Eerst eten de kinderen en daarna krijgen wij hetzelfde als lunch in het kantoor. Ik weet niet wat ze daar gewend zijn om te lunchen, maar op een kopje chai thee met een paar koekjes kan ik niet leven. Ben dan ook heel blij met mijn mueslirepen uit Nederland, om nog een beetje een fatsoenlijke hoeveelheid binnen te krijgen. En als het een Nepalese maaltijd als daal bhaat is hoop ik dat het niet te scherp is, want daar kan ik echt niet aan wennen. Tot 14:00u is het pauze en spelen de kinderen in en om de school. Er is een schommel die in een veldje voor de school staat, waar ook het vuilnis rondslingert, was hangt te drogen, plassen met water liggen en onkruid groeit waar het de mogelijkheid heeft. Het laatste uurtje is het social of sciene en geven de leerkracht en ik elk aan een ander niveau les. De lagere klas is om 15:00u uit (en dan gaat die leerkracht ook meteen naar huis) en de hogere klas heeft tot 15:30u les. Dan zit de dag er weer op, schoenen aan en naar huis. De kinderen vinden het heel leuk om met me mee te lopen zo ver ze kunnen en 's ochtends staan ze me op te wachten.....wat zijn ze dan blij als ze me weer zien.

Op vrijdag is het maar een halve dag en wordt er handvaardigheid en muziek gegeven. De leerkrachten weten eigenlijk niet zo goed wat ze met de kinderen moeten doen en vaak blijft het bij vrij tekenen (wat dan vaak natekenen is). Voor mij een leuke uitdaging om hier verandering in te brengen en samen met de hogere klas heb ik vissen van papier geknutseld. Ze vonden het super gaaf om te doen. Het werd me alleen wel snel duidelijk dat creatieve vakken geen prioriteit hebben hier in Nepal, aangezien de kinderen continu vragen om je hulp. Zelf knippen, dingen proberen, naar eigen creativiteit iets tekenen is er niet bij. Ik vind het wel gaaf om meteen te zien welke kinderen het wel in zich hebben, die niet zo goed zijn in rekenen maar zichzelf helemaal kunnen laten gaan op creatief vlak. Daar kan ik echt van genieten. En ook van het meisje dat bijna niks zegt in de klas, maar wat je helemaal op ziet bloeien als je haar een beetje aandacht geeft...die de eerste dagen alleen maar met haar armen over elkaar heel sip in de klas zat en nu telkens een glimlach op haar gezicht krijgt als ze me ziet. Daar doe ik het voor. En dat geeft me zoveel voldoening...

En oh ja, meteen op maandag kreeg ik mijn eerste henna tattoo (van een van mijn collega's die er erg goed in is om die te zetten), wilde een aantal kinderen dat ik dat bij hen deed, heb ik die week mijn collega's meegenomen in de wereld van Pintererst (haha ze wisten niet wat ze zagen, maar hopelijk krijgen hierdoor de creatieve lessen ook meer diepgang), en kon ik er niet omheen om een wc met een gat te gebruiken...wat ben ik blij met mijn normale wc in het appartement. Inmiddels zit ik alweer halverwege mijn tweede week en ben ik al op de helft van mijn avontuur. Dit weekend heb ik een reisje naar Pokhara op de planning staan, maar voordat ik ga zal ik jullie nog alles vertellen over mijn avontuur in Bhaktapur....want daar heb ik nu nog geen tijd voor gehad. De regen is inmiddels gestopt en ik duik zo de stad in voor een hapje eten. Tot snel xx

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

5 Reacties

  1. Eugenie van de Veerdonk:
    24 juli 2018
    Namasté Iris,
    Wat een verhalen, erg indrukwekkend! Ik geniet er erg van en kijk altijd uit naar het volgende! Staat me dus heel wat te wachten in November haha.
    Denk dat je wel wat goede tips voor me hebt!? Wens je nog een hele fijne tijd! Lieve groet Eugenie
  2. Mamma Paulie:
    24 juli 2018
    Ja Iris. Namasté is volgens mij idd de best passende groet voor je Nepalverhaal. Hoe bijzonder aan de ene kant de discipline van de school en de andere kant de lacunes in het systeem van lesgeven. Orde naast wanorde. Fijn dat jij ook je steentje kunt bijdragen daar, hoe eenvoudig dan ook misschien. En aandacht geven is sowieso super belangrijk.
    Leuk om te lezen en zo een inside idee te kunnen krijgen van daar.
    Liefs van het thuisfront xx
  3. Lou van Noorden:
    24 juli 2018
    Tjee Iris. Heb je de hele nacht doorgeschreven? Heel mooi om te lezen. Lijkt me nog mooier om het echt te ervaren. Blijf genieten. Lou
  4. Helene:
    27 juli 2018
    Oh Iris wat een prachtige verhalen. Ze ontroeren me. Mats is al bang dat je niet meer zijn juffrouw wordt want de kinderen daar vinden jou ook zo lief. Bedankt voor de mooie verhalen! xxx
  5. Suzan bogers:
    30 juli 2018
    Lieve Iris, wat mooie een ervaringen weer❣️ Alleen al door de vreugde om je aanwezigheid, maak je een verschil in de wereld van deze kindjes. Ik bid iedere dag een gebedje voor jou en zo lezend concludeer ik dat dit niet voor niets is😍. Vliegende kakkerlakken?? Dat had je nou niet moeten zeggen!😱😉.
    Je laatste avontuur heb ik nog niet gelezen. Ik ‘spaar’ ze een beetje voor een soort ‘Donald Duck gevoel’ van vroeger: “ jeeeé, het is vrijdag!!!! Zou ie al in de bus liggen ???🙆🏼‍♀️🙆🏼‍♀️🙆🏼‍♀️“. Nou kan ik zeggen: ‘ik heb er nog eentje”.
    Ik vind het knap en geweldig wat je doet, hoe je je weg vindt in die hele wirwar daar, hoe je opneemt en je aanpast... je bent en blijft n toppertje.
    Dag liefie, heb ‘t goed daar. Liefs, kusjes en ❤️❤️❤️❤️ Van onder de Hollandsche 🌞 van je tantetje Suzan en Jaap